Terugblik 2011

De feestdagen naderen en het vermoeden bestaat dat er tot het einde van het jaar geen bandjes meer gezien gaan worden. 24 december nog naar Jurk, maar die telt gevoelsmatig niet mee. De blog teruglezend kom ik tot 40 muziekmomenten, dagen of dagdelen, zag ik 160 keer een band optreden. Daar zaten wat doublures bij, maar toch voorwaar geen onaardige score. :-)

Net als vorig jaar geen top tien, maar een opsomming van andere opmerkelijke feiten.

Natste concert: Royal Republic op de Zwarte Cross
Concert met het slechtste voorprogramma: The Duke Spirit bij The White Lies
Concert met de langste nummers: Black Crowes in Paradiso
Concert met de langste tijd om te vertrekken: RHCP in Ahoy
Concert met het beste voorprogramma: S.C.U.M. bij The Horrors
Concert van de grootste belofte: Dry The River (Eurosonic)
Leukste nieuwe Festival: Explore the North
Festival met de meeste modder: Zwarte Cross
Concert met de meeste kleine meisjes: We The Kings in San Francisco
Concert waar het het grootste feest was: Ben L'oncle Soul op Eurosonic

Concert met het stilste publiek: Ed Sheeran op Crossing Border


Het was weer fraai. Op naar het nieuwe jaar.

White Lies 11 december 2011 Oosterpoort Groningen

Met Eduard, Liesbeth en Marieke naar The White Lies in de Oosterpoort. Doordat ik ze ooit in Huize Maas zag tijdens Eurosonic 2009 hou ik toch een zwak voor deze groep. Dit jaar kwamen ze hun tweede cd presenteren op Eurosonic en in februari stonden ze nog in de HMH. Nu in het najaar staan ze in Groningen en Tilburg. In beide gevallen werd de oorspronkelijke locatie verruild voor een locatie die een maatje kleiner was. Klokgebouw en Martiniplaza is toch wat anders dan 013 en Oosterpoort. Met de zijbalkons dicht is de zaal flink gevuld.
Om 19.15 uur staat Kensington al op de planken. Blijft een beetje merkwaardige band. Niet echt een eigen stijl en toch lijken de nummers veel op elkaar. Ze mogen maar 6 nummers spelen en het laatste nummer ontaardt in een semi-jam sessie. Daar is het nog te vroeg voor. We gaan maar gauw wat drinken.
De tweede band in het voorprogramma begint strak om 20.00 uur. The Duke Spirit. Zelden een band gezien die me helemaal niets deed. Kon mooi mijn smurfendorp even bijwerken. Enige voordeel was dat we even zaten. Onbegrijpelijk dat zo'n band in het voorprogramma staat van The White Lies. Waarschijnlijk dezelfde platenbaas.
The White Lies beginnen strak om 21.00 uur. Het geluid staat aardig hard en we staan ook nog wat ongunstig voor de boxen. We krijgen een mix van de eerste twee albums, met zo nu en dan een nieuw nummer, of ken ik het tweede album zo slecht. :-) Dat tweede album heeft iets te lang op zich laten wachten. Daardoor zitten de nummers van het eerste album veel beter in het geheugen. De mix van vanavond is een stuk beter dan vorig jaar op Eurosonic. Ook de nummers van het tweede album zijn nu bij een deel van het publiek ingedaald.

Mooie lichtshow met 6 straatlantaarns en nog wat stroboscopen, begeleiden de sound van de band die steeds meer gedomineerd wordt door synthesizers. De gitaar rifs blijven echter ook en vormen samen een mooie eenheid. De band speelt iets langer dan de geplande 80 minuten. Ze eindigen met de laatste single "Bigger Than Us". Het was weer fijn. 

Explore The North Leeuwarden 26 november 2011

Na 's ochtends vroeg kaartjes veilig gesteld te hebben voor Eurosonic/Noorderslag gaan Carleen en ik 's middags met de trein naar Leeuwarden. Voor de eerste keer is daar het festival Explore The North, een festival dat zich op het grensvlak van muziek, literatuur en kunst begeeft. Op mooie locaties in de binnenstad van Leeuwarden vinden unieke optredens plaats. We halen ons polsbandje op in de Blokhuispoort, de oude gevangenis. Spullen gedropt in het hotel en verder naar de Grote Kerk.
Om 17.00 uur begint in de Grote Kerk de premiere van "Elena" van It Langstme en de Dea. We krijgen een dame en twee heren te zien die met strepen in hun gezicht geschminkt zijn. Elena schijnt een wolfskind te zijn dat in de natuur leefde. We krijgen minimal music die zwaar leunt op ritmes en lange tonen. Klinkt prima in de mooie akoestiek van de kerk. De 40 minuten die de voorstelling duurt is precies goed.
We gaan even een hapje eten in de gezellige binnenstad van Leeuwarden. Het avondprogramma begint pas weer om 20.00 uur. We starten in het cellenblok bij LPG presenteert De Speech 3. In een omgeving die sterk aan de gangen van Alcatraz doet denken staat een podium en is een bar. LPG De Speech is een combinatie van verhalen en muziek. Deze keer werkt LPG samen met Nyk de Vries. Nyk vertelt korte verhalen en de band speelt nummers die daar op gebaseerd zijn. Goede muziek die duidelijk maakt dat de heren weten wie The Beatles waren. Helemaal geen schande. De Speech 3 belooft weer een mooi project te worden.

In hetzelfde gebouw zit poppodium Asteriks, waar I Am Oak een voorproefje geeft van het latere optreden in de Synagoge. De rookmachine is iets te hard aangezet, maar verder is het er prima toeven. Thijs Kuijken staat alleen op het podium met een keyboard met ritmebox. Deze keer spreekt hij het publiek wel aan, ondanks zijn licht autistische neigingen. Samling brengt weer mooie muziek landschappen.
We gaan naar de Post Plaza, waar Tsead Bruinja de schrijver Jan Brokken aankondigt met de opmerking dat iedereen die wil praten de zaal maar moet verlaten. Dat is niet aan dovemans oren gericht. Het toch al niet in grote getale aanwezige publiek wordt daardoor nog een keer gehalveerd. Brokken leest het eerste hoofdstuk van zijn boek "Baltische zielen" voor. Mooi verhaal over een schrijver die meereist met een kustvaarder.
De zaal loopt aardig vol als om half elf de Zweedse singer-songwriter Loney Dear van start gaat. Emil Svanängen is Loney Dear. Hij maakt sinds 2005 muziek en begeleidt zichzelf, door de meeste backing vocals en ritmes te samplen. Vanavond heeft hij een achtergrondzangeres mee die keyboard en accordeon speelt. We krijgen mooie ingetogen liedjes te horen die tussendoor voorzien worden van vrolijke intermezzo's. Aan het begin van het optreden trekt hij zijn schoenen uit om de sample-knoppen met de voet te kunnen te bedienen. De gele sokken zijn volstrekt "not done", maar passen helemaal in de sfeer. Het publiek wordt uitgedaagd om bij te dragen aan het concert. Volstrekt ontspannen worden de nummers gemaakt. Aan het eind brengt hij het niet geplande Harm/slow. Bijna 10 minuten lang, daarmee de dame van de organisatie bijna tot waanzin drijvend. Memorabel optreden.

We lopen naar de Synagoge waar de Groningse trots The Black Atlantic staat. Vorig jaar op Noorderslag gemist door de drukte, daarna waren de heren meer in het buitenland dan in Nederland. Om onbegrijpelijke redenen stonden ze niet op Lowlands. Vanavond halen we de schade ruim in. Onwerkelijk goede nummers door jongens die net de twintig zijn gepasseerd. De goed gevulde zaal geniet er van en laat het over zich komen. Dit is hun eerste optreden na 3 maanden pauze. Ze zijn er goed uit gekomen. Ook de nieuwe nummers klinken goed, waardoor het altijd lastige tweede album al een geslechte barrière lijkt. We zien ze terug op Eurosonic.

Het was een mooi festival. Met iets meer publiek kan deze groeibriljant een pareltje worden. Meer filmpjes op mijn youtube kanaal. http://www.youtube.com/user/dutchknighty?feature=mhee  

Chef Special in Simplon 25 november 2011

Met het gezellige clubje naar Chef Special in Simplon. Lekker gegeten bij de Buurvrouw en toen naar het Boterdiep. Het voorprogramma zou om half negen beginnen. Als we om iets over half negen aankomen staat er een flinke rij voor de deur. Het is uitverkocht. Het relatief jonge publiek heeft de weg naar Simplon gevonden. Altijd fijn als dit soort voorzieningen het goed doen.
Het voorprogramma Sacha Vee heeft helaas gewacht met optreden totdat iedereen binnen is. Om half tien trapt ze af. We zien een dame met hoedje en kuifje die nog het meeste doet denken aan de hoofdrolspeelster van Desperately Seeking Susan. De muziek is ongeveer net zo gedateerd. Wat ons betreft had ze best in Nieuw Zeeland mogen blijven.
Chef Special weet ons het voorprogramma snel te laten vergeten. We krijgen een lekkere mix van hiphop en rock voorgeschoteld die aanstekend werkt en de hele zaal in beweging zet. Lekkere eigen sound, beetje eigenwijs zonder arrogant te worden. De optredens in De Wereld Draait Door hebben ze geen windeieren gelegd, maar ook zonder waren ze er denk ik wel gekomen. De zaal dampt en beweegt op de nummers, die je toch weer bekender voorkomen dan je in eerste instantie dacht. Er wordt gesprongen en door de knieën gegaan. Het hele scala komt voorbij. Lekker feestje, dus tot op Noorderslag.

The Crookes Hedon Zwolle 23-11-2011

Met Nynke naar The Crookes in Zwolle. We hebben ze allebei al een keer gezien. Nynke in De Beurs op Eurosonic en ik afgelopen voorjaar in Vera. Met de trein naar Zwolle en daar twee flinke borden met najaarswild bij de lokale Belg genuttigd. Doorgelopen naar Hedon. In de zaal is al aardig wat volk aanwezig. Het is niet uitverkocht, maar zeker ook niet uitgestorven. Het voorprogramma hebben we gemist. We pakken een pint en stellen ons op bij het podium.
Redelijk stipt om 21.30 uur komen de jonge mannen op. Ja, jonge mannen, want erg veel ouder dan 20 zijn ze echt niet. Toch zijn ze al vanaf 2008 bezig. Via het BBC6 talentenpodium hebben ze Engeland en voor een deel Europa al weten te bereiken. Hun eerste CD is nu een jaar uit en ze werken nu aan de tweede. Dat is ook goed, want anders krijg je dezelfde ellende als The White Lies hadden na hun eerste album.
De heren zijn zelf ook blij verrast dat er toch nog in dit kleine plaatsje zoveel volk is komen opdagen. Het is een vrij jong publiek. De teksten kennen ze blijkbaar nog niet.The Crookes zijn lekker op dreef en maken wat lol over de twee halve discobollen die op het podium liggen. De muziek is zoals altijd lekker fris en laat je de heupen bewegen. Meest vlotte melodieën die nog het meest doen denken aan The Smith. In de loop van de avond komt het publiek ook een beetje los. De zanger heeft een mooie kop en een herkenbaar stemgeluid. Eigenlijk onbegrijpelijk dat ze afgelopen jaar al niet op Lowlands stonden. Hopelijk halen ze die schade dit jaar in. Dan willen wij er ook wel weer bij zijn.

Crossing Border 19 november 2011 Den Haag

Op verzoek van Maaike gaan we naar het eerste optreden van Ed Sheeran in Nederland. Met enige moeite bij de organisatie nog 2 kaartjes voor de zaterdag kunnen krijgen. (Eline eeuwige dank!) Spullen naar hotel gebracht, basis bij de Mac gehaald en dan naar de Koninklijke Schouwburg. In dat gebouw en het gebouw van het Nationale Toneel en nog wat omliggende gebouwen en een tent vindt het Crossing Border festival plaats. Het festival richt zich op literatuur en muziek. Wij gaan voor de muziek.
We beginnen met Spinvis in de grote zaal van het Nationale Toneel. Met de nieuwe cd "Tot ziens Justine Keller" loopt hij het risico nu toch echt door te breken. Mooie teksten en lekkere snelle en langzame nummers wisselen elkaar af. De zaal is bomvol en het publiek is al wat ouder. De teksten doen qua toonzetting erg aan Frans Halsema denken. De muziek is wat steviger en dat is helemaal niet erg. Alle bandleden dragen hun vocale steentje bij en de celliste brengt een mooie tweede stem in. Prima begin van de avond.
In dezelfde zaal treedt daarna Ed Sheeran op. Maaike zoekt een plekje vooraan en ik haal een biertje en evalueer Spinvis nog even met Spike van Di-rect. We zijn het er over eens dat het een prima optreden was. Ed Sheeran is een jonge muzikant van 20 die al vanaf zijn 14de aan de weg timmert en al een aantal EP's op zijn naam heeft staan. In Engeland al een enorme hit, in Nederland een opkomende ster. Zijn cd "+" is net uit en het nummer A-team doet het aardig in de hitpararde. Een nog zeer beperkte groep "groupies" staat vooraan bij het podium. De zaal stroomt al aardig vol als Ed opkomt. Hij is alleen en heeft alleen een gitaartje. Met een sample-machine maakt hij live op het podium zijn eigen begeleidingsband. Mooie fenomeen. Ed is niet zo maar weer de zoveelste singer-songwriter. Hij maakt mooie liedjes, maar is ook erg gecharmeerd van rap. Een van zijn EP's bestaat dan ook uit duetten met andere rappers. Bij het eerste nummer betrekt hij het publiek al in een samenzang. De zaal is verder muisstil en dat bevalt Ed prima. Op een gebroken snaar na een perfecte show, met mooie en aangrijpende nummers. De teksten hebben hun ruwe kantjes zoals dat in de rap ook het geval is. Hij sluit af met een onversterkt gezongen "A-team". Na deze avond heeft hij er een hoop fans bij.
We worden door de organisatie even heen en weer gestuurd voor de signeersessie van Ed, maar uiteindelijk kopen we de cd, laten hem signeren en Maaike gaat met Ed op de foto. Met deze trofeeën op zak gaan we naar de schouwburg waar The Low Anthem in de grote zaal staat. We komen bij toeval op een van de zijbalkons terecht en hebben een prima zicht. De zaal zit bomvol. De dame en heren zijn weer lekker op dreef. Naast de wat verstilde nummers laten ze het rode pluche van de schouwburg ook kennis maken met nummers waar de volumeknop en de vervormers flink open staan. Het publiek eet uit hun hand. Chalie Darwin wordt bijna a capella gebracht. Prachtig.Het zal even duren voor we ze weer zien, want na 2,5 jaar toeren nemen ze even een pauze om nieuw materiaal te maken.
Terug naar de 3voor12stage waar Ed Sheeran het vorige optreden nog even dunnetjes over gaat doen. Hij neemt meer tijd dan eigenlijk is toegestaan, maar het wordt hem vergeven. Na afloop vraagt een wat oudere dame aan me wie die jongen was, want het was zo leuk. We leggen haar een beetje uit wie hij is en dat dit zijn eerste keer in Nederland is. Blij loopt ze weg.
Tsja en dan heb je het hoogtepunt gehad en wat dan te doen. Het aanbod wordt al wat minder, dus we kiezen de grote zaal van de Stadsschouwburg. Daar staat Patrick Wolf. Deze androgene zanger kan authenticiteit niet ontzegd worden. De muziek heeft een stevige disco beat, maar is best te pruimen. Het is allemaal enorm over de top, maar wel met een kwinkslag. We luisteren een paar nummers en gaan dan kijken of er nog wat anders te beleven is. Op het 3voor12 podium zijn Newvillagers uit Brooklyn aan het soundchecken. We zoeken met onze moeie benen een barkruk op en horen het aan. De heren zijn kunstenaar en muzikant. In het kader van hun album hebben ze in Brooklyn in een gebouw elke kamer het thema van een van hun nummers gegeven. Vandaag moeten ze het van zichzelf hebben. Op het podium hangen overal dekens om het geluid een beetje te dempen. Desondanks dreunen de bassen er flink doorheen. Het is niet onaardig, maar het pakt ook niet meteen. Electrodrums en knoppen draaiende muzikanten geven toch een beetje onbestemd gevoel. We besluiten onze moeie benen naar het hotel te brengen. Het was een mooie avond.

Triggerfinger 18 november 2011 Oosterpoort

Via Edgar nog een kaartje gekregen voor het uitverkochte concert van Triggerfinger. Ze staan in de grote zaal, terwijl in de kleine zaal The Low Anthem staat. Beetje beroerde planning, maar hopelijk zie ik die de dag erop in Den Haag. Triggerfinger timmert aardig aan de weg. De optredens van zanger Ruben Block in De Wereld Draait Door dragen daar zeker aan mee, maar ook zonder die bekendheid staat hier een band die er wel pap van lust. Vol energie gooit dit Belgische trio vanaf het begin de beuk erin en de bomvolle zaal gaat mee. Het is haast AC/DC maar dan zonder dat je oren eraf geblazen worden. Ze grijpen ook terug naar de blues en laten zien dat ze weten waar de mosterd gemaakt wordt. Met twee toegiften geven ze het publiek wat het wil. De afsluiter met de Eurythmics cover "Sweet Dreams" zoemt nog na terwijl we een biertje drinken op een geslaagde avond.

SCUM en the Horrors 4 november 2011 Vera Groningen

Normaal gesproken staat de naam van het voorprogramma niet in de titel van de blog. Vanavond is daar echter alle reden toe. Op aanraden van de verkoper van Plato op tijd in Vera met Edgar, Renata en Sygin. De zaal loopt al aardig vol als SCUM op het podium komt. SCUM is ook wel bekend als "the little Horrors". De bassist van de band is het jongere broertje van een van de bandleden van The Horrors. Qua muziek-stijl komen ze ook wel overeen, maar er zijn ook verschillen.
De muziek van SCUM leunt zwaar op de drums, bas en de synthysizers. Met de wat zweverige zang erbij brengen ze een geluid dat erg doet denken aan de New Wave/Postpunk. Ze roepen een hoop associaties op, maar weten zich daar ook weer aan te ontworstelen. We krijgen een set voorgeschoteld die evenwichtig is opgebouwd en afsluit met "Whitechapel". Prima opwarmer voor The Horrors en een band die zijn associaties en zijn hoofdprogramma nog wel eens zou kunnen ontgroeien.

The Horrors mochten afgelopen zomer het vrijgevallen plekje van Foster The People op Lowlands innemen. Misschien waren ze wel een compensatie voor het afzeggen van The Vaccines. Een van de bandleden is namelijk een broer van een van de bandleden van the Vaccines. It's a small world. Vanavond laten ze Vera aardig volstromen. Hun muziek is wat minder gepoleist dan die van SCUM. Meer gitaren en ruwere kantjes. De zang van Faris Badwin is misschien wel minder dan die van SCUM, maar zijn timing en podiumact doen dat weer teniet. We krijgen een lekkere muur van geluid voorgeschoteld, met nummers die ook bij de eerste keer horen al prettig in het gehoor liggen. De toegift bestaat uit drie nummers, waarvan de laatste maar liefst 13 minuten duurt. Dat is nog eens waar voor je geld. We kopen na afloop de CD van SCUM. Blijkbaar toch het gevoel dat die jongens nog wel eens hun oudere broer voorbij kunnen steken.

Ben L'Oncle Soul 20 oktober 2011 Tivoli Utrecht

Met Edgar, Henry en Sygin in de herfstvakantie naar Utrecht. Gedumpt in Drachten na een dagje Bataviastad met de familie en daar weer opgepikt om weer door de polder naar Utrecht te gaan. Met behulp van google maps en de kennis van Edgar vinden we de dichtbij gelegen parkeergarage.
Tivoli blijkt een aardige zaal te zijn. Lekker hoog met een beperkt balkon. Het is uitverkocht, maar we kunnen ons nog makkelijk door de mensen bewegen en zoeken een plekje halverwege aan de linkerkant.
Hoe het voorprogramma heet, weet ik niet. Een jongeman met BA Baracus kapsel die een beetje een mix tussen rap en reggae brengt. Niet onaardig, maar ook niet wereldschokkend. We halen nog een biertje in afwachting van het hoofdprogramma.
Ben L'Oncle Soul brengt engels- en franstalige soul met een dikke Motown jus er overheen. Op Eurosonic een van de hoogtepunten en afgelopen mei nog op het bevrijdingsfestival in Groningen en Haarlem te bewonderen. We krijgen een show te zien waarin veel herkenbare elementen zitten van de vorige twee optredens. Deze "trucs" werken vanavond ook weer. Meer dan de vorige keren laat de band zich ook van haar beste kant zien. Net als bij het bevrijdingsfestival wordt "Seven Nation Army" in de Sly and the Family versie gebracht. In het toegift mogen de backingvocals een cover brengen, waarna Ben zelf ook nog even een nummer van Stevie Wonder doet. We eindigen de avond zoals we begonnen zijn, met "Soulman". Onderweg naar Groningen nog even een pitstop in Joure en dan tevreden naar huis.

Red Hot Chili Peppers 16 oktober 2011 Ahoy

Met een flink gezelschap naar RHCP in Rotterdam. Onderweg nog even de McDonalds in Meerkerk bezocht en na wat omtrekkende bewegingen alsnog een plaatsje op P3 van Ahoy gevonden. We komen binnen als het voorprogramma nog aan de gang is. Femi Kuti & The Positive Force brengen de Afrobeat die door de vader van Femi Kuti is uitgevonden. Een podium vol spelende, dansende en zingende mensen. Lekkere opwarmer. Lijkt wat raar in relatie tot RHCP, maar later op de avond hoorde ik toch ritmes terug die verdacht veel op Afrobeat leken. De jarige Flea speelt het laatste nummer mee.
Na een half uurtje komen de Peppers op. We beginnen met "Monachy of Roses" het openingsnummer van het nieuwe album "I'm with you". Dit laatste album is de formele reden van de tour, maar zonder dat album waren de zalen ook wel vol gelopen. Het album wordt wat wisselend ontvangen, maar ik vind het een degelijk album met een paar goede uitschieters. ""Monarchy of Roses"is er daar een van.
Tijdens het tweede nummer valt na een minuut het zaalgeluid uit. De slechte reputatie van Ahoy qua geluid wordt weer bevestigd. Op het podium staan de boxen nog wel vol open. De band speelt door terwijl het publiek begint te fluiten. Na ruim een halve minuut springt het geluid er weer in. Twee nummers later klapt het geluid er nog een keer uit, om dan pas na ruim een minuut weer terug te keren op een lager geluidsniveau. Dodelijk voor het concert, want je blijft de rest van de avond denken "wanneer klapt het geluid er weer uit". Later constateer ik dat het geluid in deze betonnen bak echt een drama is. Het komt van achteren weer terug. We staan op 3/4 van de zaal en krijgen daardoor een beetje een rondzing effect.
De Peppers maken het zich niet gemakkelijk. Ze spelen niet een best of show, maar pakken ook terug naar ouder werk dan Stadium Arcadium. Voor de echte Pepper-fan een prettige verrassing, maar voor het publiek dat hier vanavond is, momenten om even door te bijten. Dani California, Under the Bridge, Californication en aan het eind Give it away komen wel voorbij. Dan leeft het publiek op en zingt uit volle borst mee. De mannen zijn duidelijk een dagje ouder geworden, maar hebben zich blijkbaar goed in conditie gebracht in de sportschool. Als je ook met ontbloot bovenlijf wilt lopen, dan kun je je geen buikje permitteren. De drumsolo aan het begin van de toegift was van grote klasse. Of Josh Klinghoffer ons John Fusciante kan laten vergeten is nog even de vraag. Ik vond hem nogal flets overkomen in vergelijking met de andere bandleden.
Goed om er geweest te zijn, maar Ahoy is echt een bagger tent, met een beroerde parkeerplaats die we pas na 3 kwartier konden verlaten. Diep in de nacht weer terug in Stad.

Plato Planet, 25 september 2011 Oosterpoort

Met de hele familie naar Plato Planet in de Oosterpoort. In de kleine zaal en op een podium in de foyer treden nieuwe Nederlandse bands op, die op het punt van doorbreken staan. Dus eigenlijk een soort voorspel op Noorderslag. Bij binnenkomst staat Case Mayfield op het podium in de foyer. Een van de singer-songwriters die vorig jaar december bij de laatste vijf van de Grote Prijs van Nederland stonden. Met de ogen dicht zou het ook een vrouw kunnen zijn. Daar zit hem ook het probleem. Weinig power en daardoor ook weinig overtuigingskracht.
In de kleine zaal is het al aardig vol voor Roos Rebergen, beter bekend als Roosbeef, maar nu zonder band. Roos begeleidt zichzelf op piano en voorziet haar liedjes van hilarische intermezzo's met ontwapenende teksten. De gezongen teksten zijn origineel en houden de luisteraar scherp. Ze krijgt de zaal helemaal mee. Absolute aanrader om nog eens te bekijken.
Het Groningse meidentrio Rococo staat in de foyer. Frisse uptempo nummers, maar de zang lijkt niet heel erg goed afgesteld en de nummers mogen wel iets meer variatie hebben. Ze zijn nog jong genoeg om zich verder te ontwikkelen. Datzelfde geldt voor Kris Berry. Met de helft van Beans and Fatback als band brengt deze jongere en slankere versie van Caro Emerald lekker in het gehoor liggende nummers. Qua stem mist ze nog wat volume en stabiliteit, maar zoals al gezegd, nog jong genoeg om zich verder te ontwikkelen.
Na wat gegeten te hebben bij de marginaal aanwezige catering, doen we mee met de popquiz. Helaas gericht op de oudere jongere, dus we zijn na vraag 3 al kansloos. Wel nog wat ludieke antwoorden ingeleverd. Tommy Ebben & The Small Town Villains in de kleine zaal kan niet heel erg boeien. Wel degelijk, maar weinig origineel. In de foyer staan de jonge friezen van Pioneers of Love. Al eens eerder gezien in het voorprogramma van Moke in Drachten. Prima band die het echt verdient om ook buiten Friesland meer bekendheid te krijgen. Lekkere Indie met een eigen geluid, goede zang en een goede smoel van de zanger.
In de kleine zaal zien we Eefje de Visser. De zaal is stampvol en toch muisstil.Mooie dromerige liedjes gaan door de zaal. Bij "afdwaalt" danst een groep van ongeveer 20 mensen voor het podium het dansje dat ook in de videoclip wordt gedanst. Eefje vindt het leuk, de man van het licht heeft er helaas geen  oog voor. Gem is bezig met een wedergeboorte. Zanger Maurits Westerik is met de bassist van de oude band aan een nieuwe start begonnen. De nieuwe CD slaat aardig goed aan. Vandaag spelen ze met z'n drieën. Zeker de moeite waard om nog eens een keer te gaan bekijken.
We luisteren naar de uitslag van de popquiz, waar we met een van de ludieke antwoorden nog een T-shirt winnen. Daarna is er nog een tasje-op tasje-af quiz. Die wordt door Gemma gewonnen!!! Ze wint een foeilelijk schilderij van Massive Attack. daarnaast een T-shirt en wat stickers. Maar de eer is natuurlijk groot. Lefties Soul Connection gaat daardoor een beetje aan ons voorbij. Die komen we vast nog wel een keer tegen.

Tika 17 september 2011 Vera

Tika is een samenwerkingsproject van de voormannen van Moss en El Pino and the Volunteers, Marien Dorleijn en David Pino. Deze twee heren hebben in Canada een CD opgenomen met twee Canadese muzikanten. Vandaag hebben ze de bassist van Pino en de drummer van Moss meegenomen. We beginnen met de mini-documentaire over Carel Struycken, een Nederlandse acteur die als "Giant" in diverse films en series heeft gespeeld en een monoloog houdt over de afhankelijkheid van de mens aan materiële zaken en de behoefte aan het beleven van "pure"ervaringen.

 

Na de video komt Marien met gitaar op en begint met de drummer een mooi ingetogen nummer. Samen met David Pino en de bassist bouwen ze een set op met mooie nummers, die ze blijkbaar niet konden maken in de setting van Moss en El Pino. De lol en de passie van de heren spettert er af. De ruim honderd toeschouwers krijgen driedubbel waar voor hun geld. De door Struycken beschreven behoefte om weer terug te keren naar het "pure" is met Tika prima gelukt. Zonder het gevoel te hebben dat Moss en El Pino al muzikaal vastgelopen zijn, is deze uitlaatklep voor de mannen een welkome afwisseling. Ze doen zelfs nog een toegift die ze akoestisch beginnen tussen het publiek, om hem uiteindelijk versterkt af te maken op het podium. Knap om meer dan een uur te vullen met een CD die maar 34 minuten duurt. Marien laat al zachtjes doorschemeren dat er een vervolg komt. Dat lijkt me een prima idee.

Jon Allen 5-9-2011 Oosterpoort

Met Carleen naar Jon Allen in de kleine zaal van de Oosterpoort. Vorig jaar bezocht hij Groningen al tijdens Eurosonic en Noorderzon na de release van zijn eerste solo CD. Jon is een beetje een laatbloeier, maar weet al aardig wat publiek voor zich te winnen. Zijn 2de CD "Sweet Defeat" is een goede opvolger. Nummers die herkenbaar zijn en goed in het gehoor liggen, zonder dat ze gaan vervelen.
In het voorprogramma staat de Canadese Kathryn Calder, de voormalige zangeres van de The New Pornographers. Een indie rock band, die onlangs met Together hun vijfde studioalbum uitbracht. Kathryn heeft haar eerste soloalbum ‘Are You My Mother?’  in 2011 uitgebracht. 'Slip Away"is als eerste single gereleased. Het geluid staat niet heel optimaal afgesteld en de nummers zijn wat wisselend van kwaliteit. Een aantal nummers heeft zeker hitpotentie. Het meezingen van de gitarist is in iedere geval niet de weg die de band op moet gaan.
Jon Allen begint heel klein met een solo nummer op gitaar. Het geluid is meteen goed en de zaal hangt binnen een minuut aan zijn lippen. Die aandacht blijft tot aan het eind van het concert. De nummers van zijn 2 CD's worden afwisselend gebracht en de band gaat met jammerend hammond-orgel en lekkere gitaarrifs door de nummers heen. De zo goed als volle zaal deint met de nummers mee. Ter afsluiting eindigt Allen weer klein met alleen gitaar. Heerlijke avond.

Noorderzonweek 2012

Naast het hiervoor al beschreven optreden van Dry the River heb ik in de week van Noorderzon nog een aantal bands gezien. Na Dry the River stond op maandag nog White Denim op het podium. Daar wil ik niet al te veel woorden aan vuil maken. Inspiratieloze jaren zeventig muziek die op geen enkele wijze aansloeg bij het publiek.
Met Maaike en Joost naar Vera geweest voor Makebelieve en Yellowcard. Makebelieve mag een korte set doen van een ruim half uur, als opwarmer voor Yellowcard. Ze krijgen het publiek aardig op gang. Yellowcard gooit er daarna nog een schepje bovenop, met hun powerrock. Hard harder hardst en toch ook weer erg braaf. De ruige uitdossing van de band kan de relatief eenvoudige melodielijnen en erg voorspelbare podiumacts niet verbergen. Soort slap aftreksel van Green Day en die vind ik al een verwijfde punkband. We kijken het niet helemaal uit en gaan naar Noorderzon voor Moss.
De mannen van Moss hebben het op woensdagavond moeilijk. Op het podium van het dok in de pratende omgeving van de twee terrassen langs de vijver, verwatert hun geluid. Zelfs bekendere nummers als "Chemistry" kunnen het publiek niet in beweging krijgen. Volgende keer maar weer in een zaal.
Op donderdag met Eduard naar Smith Westerns in Vera. Na het optreden in de instortende tent van Pukkelpop hebben we ze op Lowlands gemist, dus hier halen we het nog even in. Jonge jongens die een eigen fris geluid hebben. Afwisselend uptempo en wat tragere nummers zorgen voor een lekker optreden. De moeite waard.
Hamradio Communications staat ook dit jaar weer met een container voor huiskamer concerten op Noorderzon. We zien op donderdag het eerste optreden van September Leaves  een singer-songwriter uit Duitsland. Aardige liedjes, maar de zang is wat wiebelig. Veel melodieën lijken buiten zijn bereik te liggen, wat leidt tot iele hoge tonen. Verder wel vermakelijk. Dezelfde avond zie ik met Gemma nog Jungle by night op het Dok van Noorderzon. Deze jonge jongens weten  het publiek tot op zekere hoogte aan zich te binden. Het ontbreken van een zanger maakt het met de voorliggende vijver wel lastig om de aandacht van het publiek vast te houden.
Nadat op de zondagmiddag de regen met bakken uit de hemel kwam mag Austra 'savonds Noorderzon muzikaal afsluiten. Dat doen ze met verve. Lekker vlotte nummers en een goede zangeres met backing vocals  weten het publiek in beweging te krijgen. Ondanks de onbekendheid van de band vallen de nummers erg goed. De band doet een beetje denken aan een combi van Enya en Florence and the Machine. Uitstekende afsluiter van Noorderzon.

Dry The River 22 augustus 2011 Noorderzon

Gezien op Eurosonic en gemist op Lowlands, dus nu een kans om de schade in te halen. Met Carleen en Eduards gezin naar Dry the River in de Spiegeltent van Noorderzon. De band stond vrijdag op Lowlands, maar moest zaterdag al weer in Wales spelen. Daarna mochten ze dus weer naar Groningen. Ze twitterden dat de reis lang was, maar dat ze de tent echt prachtig vonden. De tent is inderdaad ook zeer sfeervol, met mooi glas-in-lood en spiegels. Lekker donker uitgelicht en dus een prima podium voor de ingetogen indie-muziek die de band brengt.
We staan lekker vooraan en de tent stroomt redelijk snel vol. Om kwart over acht betreden de 5 heren het podium en gaan meteen van start. Van meet af aan spettert de passie er van af. Vol concentratie brengt elk van de bandleden zijn deel in en samen leidt het tot een prachtig geheel. Mooie songs met de iele stem van zanger Peter gezongen en afgewisseld met driestemmige zang met Scott en Matthew. We zien mooie nummers als History Book en No Rest, mooi opgebouwd en eindigend in een explosie waarin alle 5 de muzikanten op hun instrument excelleren.
Ruim een uur houden de heren ons geboeid. De zaal komt flink op temperatuur en het publiek geniet volop. Voor de toegift moeten de mannen hun toevlucht zoeken tot een cover, want het repetoire is op. Een CD is er nog niet, maar er zijn wel T-shirts. We praten nog even met ze na en kopen een shirt. Dat wordt vast nog een collecters item. Hopelijk zien we ze gauw weer eens terug. Sommige bands kun je niet te vaak zien en dit is er een van.

Lowlands 21 augustus 2011

Zonder Carleen en Liesbeth rijden we met 1 auto naar Biddinghuizen. Onderweg pikken we Dorien in Joure op. Na 3 bruggen die ons de toegang tot de polder wilden ontzeggen kwamen we iets verlaat aan. We beginnen meteen goed in de Grolsch met Frank Turner. Die heeft er om half twee al flink zin in. Deze troubadour van de nieuwe tijd brengt mooie ballades over het verleden en het heden. Lekkere nummers met mooie teksten. Heerlijk meezingen dus. Prima start van de dag.
Op verzoek van Maaike naar de India voor Royal Republik, 4 Zweden die wel een feestje willen bouwen. Met hun speedrock krijgen ze de tent wel mee en het toch al klamme zweet wel los. De zanger heeft sinds de Zwarte Cross zijn snor verloren, maar de act is niet veel veranderd. Blijft vermakelijk. "I can see your underwear, from down here" gaat er bij het Lowlandspubliek in als zoete koek. Daarna weer terug naar de Grolsch voor de Crystal Fighters. Dat dachten meer mensen, want het is er smoor druk. Met "Plage" hebben deze dame en heren uit Spanje een bescheiden zomerhit. De CD die ze hebben uitgebracht bevat een aantal aardige nummers, maar ook dubstep ellende als "I love Londen." Met dat nummer komen we aan en we blijven fijn buiten de tent. De man achter de mixtafel heeft besloten dat de Grolsch even de X-ray is. De bassen knallen eruit. Na "Plage" loopt de tent al weer aardig leeg. We houden het maar bij de CD. Kunnen we snel doorspoelen naar de leuke nummers.
Terug naar de India voor The Maine, powerpop uit Tempe, Arizona. De zaal is niet afgeladen vol en het publiek dat er staat is niet ouder dan 23. Vlotte nummers van het kaliber Makebelieve. Leuk dat hier plek voor is op Lowlands. We zoeken een plekje in de Alpha bij Skunk Anansie. Het is drukkend warm dus niet in het voorste vak, maar achter het hek. Ook daar is het al behoorlijk druk. Skin komt op in en strak broekpak met op de schouders zwarte veren die als een kemphaan omhoog staan. Uitstraling genoeg en ook een paar bekende nummers. Echter niet genoeg om ons lang te boeien. Happy Camper staat in de Lima en daar vertrekken we dan ook heen. Rik en Maaike in het gras en Richard in no time op 10 meter van het podium, ondanks de drukte. Je krijgt er wat ervaring mee om vooraan te komen te staan.:-) Happy Camper komt voor uit het Nederlandse Platenlabel Excelsior. Frisse melodietjes met wisselende zangers en zangeressen. We zien o.a. Ricky Koole, Janne Schraa en Blaudzun voorbij komen. Tim Knol heeft ook nog meegedaan. Leuk en gezellig feestje.
Dag 3 eist zijn tol, dus de afstanden gaan nu ook tellen. We blijven bij de Lima voor Jamie Woon. Dat wordt een beetje de tegenvaller van de dag. Met zijn muziek hangt hij ergens tussen Bravo en Grolsch waardoor hij in de Lima veel te veel bassen krijgt. Leuke CD, maar live komt het even niet tot zijn recht. Jammer, maar zo is het leven. In de India staat The View. Deze Schotten stonden in 2007 ook al op Lowlands en hadden met hun eerste CD veel succes. De moeilijke 2de CD ging ze niet best af. Met hun nieuwe CD gaat het weer de goede kant op. De springerige indie wordt vandaag echter beperkt door een voetblessure van de zanger. Hij zit op een kruk op het podium. Dat is meteen ook tekenend voor het optreden. De frisse nummers komen toch wat statisch over.
We sluiten af met Beady Eye in de Grolsch. Deze geamputeerde versie van Oasis is prima om aan te horen, maar bijna niet om aan te zien. De air waarmee zanger Liam Gallagher op het podium staat is uitermate irritant. Ondanks het klamme weer heeft de band besloten toch hun standaard outfit aan te doen. Voor Gallagher is dat een groene parka. Die is halverwege het optreden doorweekt. Geen fris gezicht. Er wordt ook geen contact met het publiek gezocht en het komt allemaal wat plichtmatig over. Beetje jammer, maar we hebben ze gezien. We versterken de inwendige mens nog met een pannenkoek, broodje frikandel en koffie en keren dan huiswaarts. Het was weer een mooie editie. Volgend jaar maar weer.

Lowlands 20 augustus 2011

We vertrekken om 11 uur en halen helaas King Charles niet. We haken in bij Lowlands zingt. Een koor van Lowlandsbezoekers in bruine monnikspijen staan op het podium met Tijl Beckant en Horace Cohen als aanvoerders. Op de schermen worden de teksten geprojecteerd. het is zeer divers en zeer bekend. Het enige wat verboden is, is Alicia Keys met New York. Lekker loskomen met het kleine cafe.
We gaan terug naar de Grolsch waar Young the Giant staat. Deze Amerikanen brengen lekkere rock, die als je er even in bent prima valt. Doet een beetje denken aan de jonge U2.
Terug bij de Alpha staan de jonge jongens van DeWolff met hun Hammond-orgel te rammelen. De jaren '60 herleven weer. We kunnen het buiten in het gras prima horen. Carleen en Maaike gaan naar Handsome Poets. Op tijd staan we bij de Charlie voor Mona. Deze Amerikanen uit Nashville brengen muziek die nog het meeste doet denken aan Kings of Leon, maar dan zonder de monotome stem van hun zanger. Het valt prima bij het publiek en het wordt een klein feestje. In het gras van de Alpha horen we Flogging Molly hun folksongs brengen. Het is iets minder druk dan vorig jaar bij Mumford and Son, maar wel een gezellige drukte. Het publiek in de tent gaat flink los. Buiten is het wat rustiger, maar niet onprettig.We eten wat en lopen naar de Grolsch voor een paar nummers van Seasick Steve. We leren weer even waar de muziek vandaan komt en dat is bepaald niet onprettig. De oudjes doen het nog goed.
In de India staan de jonge gasten van Cloud Control. Die maken een beetje westcoast muziek, die doet denken aan Vampire Weekend en de Beach Boys. Met "Nothing in the Water" hebben ze op dit moment een bescheiden hit. Lekker concert.Terug bij de Alpha luisteren we in het gras naar Selah Sue. Zoals al gevreesd is die zaal een maatje te groot en zijn de nieuwe songs niet van het niveau van de oude liedjes. Beetje jammer. Soms moet je niet te snel willen groeien.
Op tijd staan we in de rij voor het voorste vak voor Elbow. Dat wordt een prachtig concert waar binnenkort ook een CD van uitgebracht wordt. Guy Garvey is wel een beetje heel actief met het bespelen van het publiek, maar verder is het een mooi concert met een uitgeballanceerde mix van oude en nieuwe nummers. het derde nummer "Everything has changed" wordt opgedragen aan de slachtoffers van Pukkelpop. Daarna gaan we zoals Guy het noemt "festival-things" doen. Veel klappen zwaaien en een aanstekermoment. Prachtige afsluiter van de dag.

Lowlands 19 agustus 2011

Met Carleen, Maaike en neef Rik in de auto naar Lowlands. Helaas missen we de Wombats en Dry the River omdat het krijgen van polsbandjes en het betreden van het festivalterrein veel meer tijd neemt dan gepland. Volgend jaar dus toch nog eerder weg. Na een snelle kop koffie met dikke muffin beginnen we aan Lowlands met Destroyer in de Lima. Na veel geëxperimenteer heeft Canadees Dan Bejar een album afgeleverd dat bij een iets groter publiek zal aanslaan. Met 8 man op het podium worden de nummers van het album prima gebracht. Op het podium wordt de trompet flink gesampled wat tot mooie klanken leidt. Prima optreden. Carleen en Maaike zitten bij Grafitti6 in het gras bij de Alpha. Het is daar al aardig druk. We gaan in het gras bij de vijver zitter en luisteren naar Wolf Gang. Aardig bandje met een beetje britpop achtige muziek. Misschien nog een s heen als ze in de buurt zijn.
Terug in de Lima zien we Jungle by Night. Terwijl de Jeugd van Tegenwoordig in de Alpha haar hits staat te spelen staat hier de echte jeugd. Hele jonge gasten die met blazers, percussie en ritmische gitaren de boel flink op gang weten te krijgen. De zang wordt niet echt gemist en het publiek reageert enthousiast. Al een klein hoogtepuntje van Lowlands.
Op verzoek van Maaike gaan we voor een plekje in het voorste vak van de Alpha bij Rise Against. De dopjes kunnen in, want deze heren brengen snoeiharde punkrock. Er wordt flink geduwd en getrokken in de voorste gelederen, dus we gaan wat naar achteren staan. De nummers rijgen zich aaneen en lijken wel erg veel op elkaar. Maaike en carleen blijven terwijl Rik en ik naar de India gaan. In de India staat Miles Kane. Miles is een vriendje van de Arctic Monkeys en dat is te horen. Hij lijkt wel een beetje het sociale broertje. Lekkere frisse nummers die zelfs dansbaar zijn. Goede keuze om hier heen te gaan. We zoeken elkaar weer op en gaan naar de Grolsch voor Noah and the Whale. Noah lijkt wel het jongere broertje van Mink deVille. Wel lekkere nummers, maar niet heel bijzonder. Binnenkort nog in de Oosterpoort. In de India staan The Naked and Famous. Het is er bomvol. Van buiten de tent spreekt de muziek duidelijk minder aan dan op de CD. Een beetje een teleurstelling. We maken de keuze om op tijd naar de Alpha te gaan voor de Arctic Monkeys. We nemen nog even het einde van DeUs mee. Deze Belgen hebben het publiek hun setlist laten samenstellen. Ik ken de nummers niet, dus het komt niet helemaal over. het publiek is wel enthousiast. Bij het laatste nummer gaan we naar binnen voor een plekje bij het hek. Rik gaat voor het voorste vak. Beide lukken. We missen nu wel Fleet Foxes, maar ja keuzes, keuzes, keuzes.
Arctic Monkeys is de afsluiter van vandaag. Het vorige concert op Lowlands was wisselend ontvangen, met name door de nummers van hun een na laatste album Humbug. Het laatste album Suck it and See is van een heel ander kaliber. Het optreden van vandaag is een stuk levendiger. Oude nummers en een paar van de nieuwe CD worden in een uur gebracht. Veel te kort, maar het is niet anders. Miles Kane speelt het laatste nummer nog mee. Prima afsluiter van de dag.

We the Kings, Regency Ballroom 12 augustus 2011

Op verzoek van Maaike gaan we naar dit optreden. Via Youtube heeft ze deze bands leren kennen. Michiel Veenstra van 3Fm is ook al fan van een van de bands. We krijgen 4 bands voorgeschoteld. De eerste band, Action Item, is duidelijk de minste. Weinig eigen sound en vrij oppervlakkig. Hot Chelle Rae is al van een ander kaliber. Goede zanger en pakkende nummers. Summer Set uit Phoenix moet het vooral hebben van de uitstraling van de zanger. Een haantje die volgens ons niet zo’n hele goede stem heeft. De hoofdact van vanavond is We The Kings. Die zetten een strak optreden neer, dat om iets over half elf klaar is.

William Elliot Whitmore 29 juli 2011 Lincoln Hall Chicago

Getipt door muziekvriend Allard grijp ik de kans aan om ook in Chicago naar een optreden te gaan. William Elliott Whitmore heeft ook in Europa al wat bekendheid door optredens bij Jools Holland. Ik koop aan de deur een kaartje bij een jongeman die als een soort ober bij de ingang staat, met een hele bundel cash in zijn handen. Binnen kom ik in een kroeg waar het al gezellig druk is. Achter de bar is de ingang naar de zaal. Een zaal waar naar ik inschat zo'n 4 a 500 man in kan en dat is inclusief het bescheiden balcon.
Het voorprogramma van vanavond bestaat uit Cloudbirds http://www.myspace.com/cloudbirds een 3-tal dertigers op gitaar en mondharmonica, die closeharmony folk/bluegrass brengen. Ze zijn net een jaar bezig en het klinkt bepaald niet onaardig. Het repertoire houdt een beetje het midden tussen Fleet Foxes en Mumford and Sons. Je kunt je in minder gezelschap bevinden. De latste noot heeft nog amper geklonken of de zaal stroomt vol met publiek dat daarvoor in het bargedeelte stond.
William Elliott Whitmore is een mooi fenomeen om live te zien. Hij bespeelt zijn publiek met verve en laat zich door hen ook graag bespelen. Bij opkomst wordt het publiek uitgebreid de handen geschud en neemt hij een groot glas whiskey met ijs moeiteloos over van een van de fans. Met zijn zevende cd Field Songs laat Whitmore zien dat hij een blijvertje is en dat er ook mensen op zijn werk zitten te wachten. De tent is uitverkoch.
We beginnen de avond met een aantal nummers die door de banjo begeleid worden. Je zou niet zeggen dat hij maar een instrument bespeelt. Een rijk en vol geluid begeleidt zijn rauwe en diepe stemgeluid. Het lijkt een beetje op Tom Waits die country zingt. Met country doen we Whitmore denk ik tekort, De songs haken aan bij de betere country, blues en soms zelfs gospel. Mooie liederen met bewogen teksten over het leven en de maatschappij. Whitmore zal de boeren met zijn teksten wel aanspreken, want hij is het er niet mee eens dat zijn land door witte boorden in Washington vernield wordt.
Het wordt een prachtige avond waarin het publiek uit volle borst meezingt en er niet vies van is om Whitmore door de avond heen te sturen. Hij geeft ook zelf aan dat hij dat het liefste heeft en maakt daarom nooit een setlist. De meeste nummers worden begeleid op gitaar en voor de wat steviger nummers komt de basdrum erbij. We eindigen de avond a capella met de basdrum en handgeklap. Memorabele show en ik koop ter herinnering de cd.

 

Black Crowes 17 juli 2011 Paradiso Amsterdam

Met Eduard, Edgar, Gerard en Sygin naar The Black Crowes in Paradiso. De heren geven 2 avonden achter elkaar een concert voor een uitverkochte tent. De HMH hadden ze ook makkelijk vol gekregen, maar dit is natuurlijk veel leuker en intiemer.
We krijgen een dubbelconcert voorgeschoteld. Eerst anderhalf uur akoestisch en dan anderhalf uur versterkt. De heren trappen akoestisch af met Remedy. Dat zegt genoeg over de rest van de avond. Vol overtuiging worden de soms lange songs gebracht en het publiek geniet met volle teugen. Hier staan mannen die weten wat ze aan het doen zijn en zich niet gek laten maken door de waan van de dag. Met een eigen platenlabel hebben ze zich in de afgelopen jaren dan ook een onafhankelijke positie weten te verwerven waar anderen alleen maar jaloers op kunnen zijn. Hun repertoire is zo groot dat ze moeiteloos twee avonden kunnen vullen zonder nummers 2 keer te spelen. We eindigen de avond met een 10 minuten durende cover van The Velvet Underground. Mooie avond waarin een band liet zien waar ze zelf hun inspiratie vandaan halen en voor anderen weer een bron van inspiratie kunnen zijn.

Zwarte Cross 16 juli 2011 Lichtenvoorde

Maaike won weer eens kaartjes met een wedstrijd. Deze keer via Lays Chips op twitter. Met Maaike Femke en Irene naar de Zwarte Cross in Lichtenvoorde. Na laagvliegend door Duitsland te zijn gereden kwamen we rond het middaguur aan, Na wat strubbelingen bij de ingang, mochten we er toch in, zonder een tentje op te zetten. Kluisje volgestopt met tassen en regenkleding, muntjes gehaald en vlot door naar het hoofdpodium voor Tim Knol. Tim heeft zijn plek in de Nederlandse muziekscene al ruimschoots verdient. Met een prima clubje muzikanten brengt hij lekker in het gehoor liggende muziek. Mooie start van de dag. Toepasselijk dat de dag begint met zo'n jongen in houthakkershemd.
We drinken en eten even wat en gaan dan weer naar het podium voor Ilse de Lange.Ilse speelt een beetje een thuiswedstrijd, maar dat betekent niet voor haar dat ze zich er af maakt.Vol enthousiasme gaat ze er in en het publiek zingt lekker meer. Prima uurtje vermaak.

Na Ilse gaan we even kijken bij de Cross. Heren en een verdwaalde dame vermaken het publiek door verkleed in zeer verschillende tenues rondjes te crossen over het parcours. Grappig om even te zien. We lopen terug naar de theaterweide waar we Goslink nog de laatste paar nummers zien spelen. Zijn ingetogen nummers lijken een beetje zaad op de rotsen bij al deze ruwe bolsters. Na Goslink probeert Meindert Talma met zijn kloeke teksten en tragische klanken uit de elektrische piano het publiek te vermaken. Zijn link met de cross is dat een vriend van hem is overleden door met zijn brommer tegen een boom te rijden. "met Johan is altijd wat, nu is ie weer dood". Of zijn muziek het publiek echt aansprak zullen we nooit weten, want de eerste regendruppels daalden neer, dus iedereen  begon een goed heenkomen te zoeken. Ik vertrek naar de undercovertent waar Tim Knol dit keer een coverset van Neil Young nummers doet. Tim laat zien dat hij de platenkast van zijn vader goed heeft beluisterd. De nummers worden met verve gebracht en Anne Soldaat mag ook een paar nummers zingen. Toch merkwaardig dat zo'n goede artiest als side-kick van Tim Knol moet fungeren. Lekker uurtje muziek, terwijl de regen gestaag begint neer te dalen op de tent.

Na een kleine worsteling de tent verlaten en de dames weer opgezocht die in de Megatent naar Miss Montreal waren geweest. We halen de regenkleding tevoorschijn en gaan terug naar de Megatent voor Go Back to the Zoo. Irene had ze nog nooit gezien, dus die til ik even op, want we staan vrij achterin. De tent is bomvol en het bier vliegt in het rond en naar het podium. Blijkbaar roepen deze heren dat op bij hun fans, op Noorderslag was het al net zo. We eten nog even wat warms en maken ons op voor Royal Republic in de open lucht. We staan pal vooraan, terwijl de regen gestaag neerdaalt. De heren van Royal Republic  maken er een leuke show van. Het publiek komt toch nog behoorlijk opdagen en het wordt een leuk feestje. Aardig nat verlaten we het langzamerhand steeds modderiger wordende terrein. Leuke dag en leuk om een keer meegemaakt te hebben.

Band of Horses Oosterpoort 11 juni 2011

Op Dauwpop liep een man met een T-shirt. "All music is folk music. Have you ever heard a horse sing a song?' Als je dan gevraagd wordt om mee te gaan naar The Band of Horses dan is het antwoord natuurlijk simpel: Ja.
Met een halve liter bier in de hand betreden we de zaal waar Tyler Ramsey het voorprogramma verzorgt. Tyler is een bandlid van The Band of Horses, maar speelt solo als singersongwriter verstilde gitaarmuziek. Lange nummers met veel snaren plukken. Niet onaardig, maar gaat wel een beetje snel vervelen.
Vrij vlot nadat Tyler zijn spullen heeft opgeruimd komt The band of Horses op. We zien 5 jongens die zo van de tractor geplukt kunnen zijn om 'savonds nog even een deuntje te spelen. Spreekwoordelijk hangt de geur van hooi en mest nog om ze heen. De heren hebben er zin in. Het is hun tweede optreden van hun Europese tour en uit hun opmerkingen valt op te maken dat het de avond er voor niet echt geweldig was gegaan. Ze willen een herstart, nou die krijgen ze. Ondanks de relatieve onbekendheid van de band staat de Oosterpoort bijna vol. dat is natuurlijk altijd prettig, maar geeft ook een bepaalde sfeer van verwachting. Die verwachting lossen de heren na 3 of 4 nummers ruimschoots in. We worden getracteerd op stevige indierock met veel gitaren en zo nu en dan een jammerend hammondorgel. De bassist bespeelt de bas alsof het een slaggitaar is. Volgens mij moeten de eerste kootjes van zijn vingens van teflon zijn. Als de heren handen te kort komen schuift zelfs een van de roadies nog even met een gitaar aan op het podium.
De nummers zijn relatief kort, waardoor het moment waarop je denkt: "ïk heb het nu wel gehoord" vlot wordt gevolgd door het slot van het nummer. De heren uit Seattle zijn al sinds 2004 van de tractor en hebben al een aantal albums op hun naam staan. Het laatst album Infinite Arms(2010) wordt niet als hun beste album gezien. Te veel trage ballads. Live hebben de mannen daar echter geen last van. Ze rocken lekker door. Een verstild nummer als Factory is dan even een mooi rustpuntje.
Topavond gehad en vastgesteld dat paarden kunnen zingen.

De Nacht van K & W 4 juni 2011

Vanavond met Carleen naar de Nacht van Kunst en Wetenschappen in de binnenstad van Groningen  Een initiatief van de Universiteit om wetenschap en kunst aan een breed publiek bekend te maken. Wij gaan voor de muziek. We beginnen bij het Serious Talent podium van 3FM op het Waagplein.
Lola Kite breng een mengeling van electro en Indiemuziek. De drums komen vooral uit een doosje, maar worden weer aangevuld met een snaredrum en electrodrum. Frisse nummers wisselen elkaar af waarbij je bijna niet kun blijven stil sttaan. De podiumpresentatie mag nog wat beter. Mooi begin van de avond.

We lopen door naar de Vismarkt waar op een groot podium Jenny Lane staat. Daar moet de sfeer er nog een beetje inkomen. Er wordt nog volop gebouwd aan standjes en kraampjes. In de Folkingestraat is het al gezellig druk. Op diverse plekken straattheater. Soms op straat, soms in een etalage. Erg gezellig. In het voorportaal van Le Souk staan afwisselend 3 singer-songwriters. We kijken even bij Anna Fernhout.

We lopen door naar het Museum en komen onderweg een open gewerkte 2CV tegen met daarin een chauffeur, 3 muziekanten en een dichter. 2CVtheater brengt liedjes en gedichten. We luisteren naar een hartstochtelijk lied en een gedicht van Vasalis en lopen dan door naar het Museum.

Bij het Museum is het buiten flink druk. Een folkgroep staat op te treden en tegelijk willen allerlei mensen met fietsen ook over de brug dwars door het publiek. Dat leidt tot stuurse blikken van de fietsers. Wij gaan naar binnen. Bij de ingang krijgen we een shades-zonnebril van sponsor Rabobank. De bril is het logo van de Nacht. We lopen even vlug door het Museum en bekijken de modetentoonstelling. Dan gaat de zaal van het auditorium open en kunnen we naar binnen. Nadat de stoelen weggehaald zijn stroomt de zaal redelijk snel vol. I am Oak doet de soundcheck terwijl het publiek zeer neervlijt op het zacht tapijt.

I am Oak is eigenlijk de Utrechtse singer-songwriter Thijs Kuijken versterkt met een aantal bandleden. Ze brengen ingetogen Indiesongs met een zeer melancholieke sfeer. Prachtig als je er voor open staat. Na een paar nummers is de techniek aardig ingeregeld. Kuijken is een zeer introvert persoon. Zijn keyboard staat dan ook niet naar het publiek gericht, maar naar zijn gitarist. Oogcontact zoeken met het publiek is er niet bij. De nummers zijn ingetogen en kort, maar stuk voor stuk pareltjes. Het publiek zit op de grond, wat een mooie sfeer geeft. Na afloop maar even de laatste CD gekocht en bedankt voor een mooi optreden.

We lopen terug via de Folkingestraat en horen op de Vismarkt nog net de laatste tonen van "Sam" van Tim Knol. Op het Waagplein begint kort daarna A Silent Express.  Friezen die in Groningen gestudeerd hebben en prettige Indie-rock brengen. Ze hebben een vol geluid, dat waarschijnlijk door de met zorg uitgekozen instrumenten en apparatuur wordt gemaakt. Een Yamaha DX7 keyboard uit de 80-er jaren en een VOX-versterker voor de gitaar zorgen voor een mooi geluid. De band krijgt naast de groupies vooraan ook de rest van het publiek mee. Prima optreden.

Ter afsluiting gaan we naar Vindicat voor Beans and Fatback. We lopen de zaal binnen en hebben even de neiging om rechtsomkeer te maken. De ranzige bierlucht hangt als een walm van kots in de ruimte. We zetten ons er over heen en nemen een kauwgommetje voor de frisse lucht. Tim Knol is ook in de zaal om zijn collega's van Excelsior Recordings te zien.

Beans and Fatback begon ooit als een initiatief van Onno Smit, waarbij mede-muzikanten tegen vergoeding van een maaltijd werd gevraagd om mee te spelen op zijn CD. We krijgen een mix van blue-grass, blues, soul en rockabilly. Geen muziek om bij stil te blijven staan. Lekker einde van een prima Nacht.

Dauwpop 2011

Voor het derde achtereenvolgende jaar met de familie naar Dauwpop. Op tijd in de auto komen we om half elf aan. In tegenstelling tot vorige jaren kunnen we deze keer gewoon doorlopen bij de ingang. Dat scheelt een hoop tijd. Kluisje voor de tassen, muntjes kopen en we kunnen los.
We beginnen bij Royal Republic in de surprisestage. De vier heren uit Zweden hebben er ondanks het vroege uur zin in. Ze zijn ook wat verbaasd dat er op dit vroege tijdstip al zo veel volk is die dat ook hebben. Het wordt een heerlijk feestje. Voor twaalf uur 's ochtends staat het publiekte klappen al uitgebreid en mee te zingen. De Zweden moeten tussendoor wel heel veel water drinken. Lekker strakke rock nummers die met een knipoog gebracht worden. Een kleine parodie op keelschrapers en commerciele hardrock. Het komt allemaal voorbij. Prima start van een mooie dag.

We lopen nog even naar het Enge Bos en zien de laatste 2 nummers van Dotan. Te weinig om een echt oordeel te vellen, maar het vermoeden is dat de keuze voor Royal Republic de juiste was. De familie staat ondertussen bij Kristl. Ook daar zien we een paar nummers van en constateren we dat de Main Stage een maatje te groot voor haar repetoire is.
Gauw terug naar de Surprise Stage voor Dazzled Kid . Tjeerd Bomhof laat zien dat hij in zijn tijd met Voicst al geleerd heeft om een zaal te vermaken. Dat lukt vandaag ook prima. De percussionist op leeftijd trekt ook de aandacht met de slingerslangen, twee meter grote schudbuis en een mobiel drumstel. Het publiek pikt het lekker op. Prima optreden.

Ondertussen hebben de kinderen de handtekeningenjacht geopend. Onder de klanken van Jacqueline Govaert verzamelen ze hun eerste memoralia. Govaert op 200 meter is ook dichtbij genoeg. Ongepland komen we terecht bij The Levelers in de Surprise Stage. Een prettige verrassing. Folk-rock van de bovenste plank. Enigzins voorspelbaar, maar zo goed uitgevoerd dat ze het publiek prima weten te vermaken. Zoals ik later op een T-shirt lees. "All music is Folk Music" "Have you ever heard a horse singing".

Terug naar de Main Stage voor Racoon. De Zeeuwen zijn goede muzikanten, maar hebben het lastig. Hun nummers zijn lieve luisternummers, die in zo'n grote zaal een beetje verloren gaan. Daarnaast hebben ze erg lang gewacht met hun nieuwe cd, waardoor het publiek eigenlijk alleen de oude numers kent. Die worden dan ook met hartstocht meegezongen, waardoor het optreden nog net een voldoende krijgt.

Tim Knol is vet en hot op dit moment. Zijn tweede cd is net uit bij het alom te prijzen Excelsior Recordings. Met een prima setje aan muzikanten weet Tim zijn nummers met verve te brengen. We blijven daardoor langer dan gepland. Als een haas naar de main stage.

Triggerfinger is de laatste tijd misschien nog wel hotter dan Tim Knol. Deze Belgen op leeftijd brengen een formidabele show die al volle zalen in het land trok. Ook vandaag lukt het ze om het publiek voor zich te winnen. Met goede zang en prachtige gitaarrifs onstaat ook bij de toeschouwer die ze niet kent het gevoel dat er hier iets bijzonders gebeurt. Ruben rules........

Het mooie weer en de lange dag eisen hun tol. We hangen nog even op het gras en we eten wat. Ondertussen stromen de handtekeningen binnen. Scoren zelf even de handtekeningen van The Blood Red Shoes op hun CD's. Dan gaan we de Main Stage weer binnen voor het Duitse fenomeen The Baseballs. Drie vetkuifen brengen bekende nummers van andere artiesten met een rockabilly sausje. Een concept dat werkt en wonderwel niet heel snel verveelt. Dat heeft vooral te maken met het feit dat de heren prima in staat zijn om het publiek te bespelen. In de zaal wordt volop gedanst door alle leeftijden. We eindigen met "Umbrella" en "Born this way".

In de Surprise Stage staan The Blood Red Shoes ondertussen te proberen het geweld van the Dance Arena te overstijgen. Tussen de nummers door komt het bonkabonkabonk van de buren door. Na een moeizame start komt het publiek toch los. Ze gaan niet in op het verzoek van de band om toch te crowdsurfen, maar de moshpits zijn aan het einde  flink op gang. Veel liefhebbers in de zaal die met volle teugen genieten.

Terug bij de grote tent klinken de eerste nummer van The Cult. Het trekt niet echt. Lijkt toch echt een beetje erg over de top. Veel show een poeha en leunen op vergane glorie. Zo willen we de dag niet eindigen, dus snel naar Go Back to The Zoo. Die band pakte de afgelopen tijd al heel veel prijzen. Paar hitjes en pakkende melodietjes sluiten de dag af. Muntjes terug brengen en locker legen en terug naar het Noorden. Volgend jaar weer.

The Crookes 7 mei 2011 Vera Groningen

Voor de verjaardag van Edgar nog even snel naar Vera voor The Crookes. Gemist bij Eurosonic, dus mooi dat ze nu op herhaling in Vera staan. We komen binnen tijdens het voorprogramma.  

Franky Age bestaat nog maar net. Met een demo zonder drums erop hebben ze de programmeur van Vera overtuigd dat ze een plekje in de programmering verdienen. En terecht. Frisse indie-muziek spettert van het podium. Prima optreden van een band waar we vast nog meer van gaan horen.

Ook The Crookes maken ook een bliksemcarrière door. De vier jongens uit Sheffield hebben al menige talenten award in Engeland gewonnen. Nu maken ze een tour door Europa. Op twitter is te lezen dat ze elke keer weer verrast zijn door de hoeveelheid mensen die er komen kijken. Vera is redelijk gevuld, zeker als je bedenkt dat het prachtig weer is en de terrasjes vol zitten. Vanaf het begin van het optreden springt de vonk over tussen band en publiek. Frisse Britpop die toch ook weer doet denken aan jaren '50 rock'nroll van Buddy Holly klinkt door de zaal. De bandleden bewegen flink over het podium en het publiek wiegt lekker mee. Lekkere catchy songs worden afgewisseld met rustige introverte nummers. Mooie teksten, een goede stem en 4 frisse jonge koppen om naar te kijken. Wat wil je nog meer om een avond tot een succes te maken. Na de toegift verlaten de heren het podium om even later in de zaal midden tussen het publiek nog een nummer a capella te doen. "Wir waren dabei."

Bevrijdingsfestival 5 mei 2011 Groningen

Met een programma dat volgens VPRO's 3voor12 niet onder doet voor een gemiddelde Lowlands tent gaan we naar het Bevrijdingsfestival in Groningen. Op het Local Heroes podium mag Tamar Lewis het spits afbijten. Op het grote podium staat Moke, dus wie er is, is liefhebber of houdt niet van grote menigtes. Tamar is net bevallen van zoon Jona en staat nu voor het eerst weer op de planken. Eind 2010 stond ze nog in de finale singer/songwriter van de Grote Prijs van Nederland in Paradiso. Vandaag laat ze een aantal bekende nummers horen. Begeleid door Daniel Tanate brengt ze mooie luisterliedjes. Lekker nummers die ook nog blijven hangen. Hopelijk kan ze de draad van vorig jaar oppakken en een groter publiek bereiken. Ze is het waard.

Gauw naar het hoofd podium voor Ben L'Oncle Soul. Tijdens Eurosonic was hij al een grote hit in het Grand Theatre. Benieuwd of hij het publiek op een groter podium en zo vroeg in de middag ook in extase kan brengen. Nou dat lukt moeiteloos. Ben brengt heerlijk Motown muziek en weet het publiek prima te bespelen. De handen worden blauw geslagen in de verschillende ritmes en de keel schor geschreeuwd op bevel van L'Oncle Ben. Ben treedt veel langer op dan gepland, maar je hoort niemand klagen. Hij eindigt met zijn versie van Seven Nation Army van de The White Stripes. Vandaag brengt hij het nummer in een versie a la Sly and the Family Stone. Daardoor wil je spontaan trombone gaan spelen. Geweldig optreden. Dit jaar ook nog op North Sea Jazz.

We gaan even in het gras zitten om van alle vermoeienissen bij te komen. Op de achtergrond speelt Balthazar. Deze Belgische band heeft een paar bescheiden hitjes gehad. De muziek is licht atonaal en niet heel erg aansprekend. België heeft momenteel betere bands. Ondertussen constateren we dat de telefoonnetwerken de vraag niet meer aankunnen. SMS-jes worden niet meer verstuurd, of komen met grote vertraging aan. Bellen wil al haast niet en mobiel internet is ook een ramp.

Op het hoofdpodium staan ondertussen de broers en zussen Gannon en Stodart. The Magic Numbers bestaan al sinds 2002. Hun derde album "The Runaway" van 2010 werd positief ontvangen. Lekkere soft rock met harmonieuze melodieën, bijna lounge-achtige muziek voor het eind van de middag. Enige punt van kritiek is dat het wel een beetje voortkabbelt, zonder tot echte hoogtepunten te komen.

 

Als laatste toegevoegd aan het programma, maar Kate Nash is zeker niet het minste onderdeel van het programma. Helaas is het geluid abominabel slecht afgesteld. Gedurende het concert wordt het wel wat beter, maar optimaal wordt het niet. Nash is een podium persoonlijkheid, die in een speelpakje, met felle lippenstift en een strik in het haar over het hele podium springt. Soms op gitaar en dan weer achter de toetsen brengt ze haar polka-achtige rocknummers. Aan het eind brengt ze de technici tot wanhoop door het publiek in te gaan. Lekker optreden dat het beetje ingedutte publiek weer klaar maakt voor de rest van het programma.

 

We laten het hoofdpodium even voor wat het is en gaan even terug naar het Local Heroes podium.Het fenomeen De Spotrockers staat op het podium. Deze heren timmeren flink aan de weg. Serious Talent en bezig met de Grote Prijs van Nederland. Ze brengen opzwepende muziek die het midden houdt tussen rock en rap. Zonder ze te overschatten heeft het wel wat van Run DMC. Grappige Nederlandse teksten die een glimlach op het gezicht van menige toeschouwer toveren. De teksten lijken pretentieloos, maar hebben bij wat beter luisteren best wel wat diepgang. Heerlijk feestje op het hobbelige grasveld.

We wachten even tot dat Mr. Walllace het podium betreedt. Deze Groningse Ska-band verovert de podia in Noord Nederland. Lekker opzwepende muziek die de beentjes van de vloer brengen. Of het geluid staat niet helemaal goed of de zangeres heeft een wat beperkt stemgeluid. Na een paar nummers gaan we verder. Misschien op 4 juni een nieuwe poging tijdens de Nacht van Kunsten en Wetenschap.

Op het hoofdpodium staat ondertussen Raphael Saadiq. In tegenstelling van wat zijn naam doet vermoeden hebben we hier niet te maken met een exoot uit het Midden-Oosten, maar met een afro-amerikaanse muzikant die al aan de wieg heeft gestaan van het succes van menige muzikant. Josh Stone, Mary J Blidge en Whitney Houston, hij heeft er allemaal mee gewerkt. Zijn eigen band brengt neo-soul. Niet het gladde Motown geluid van Ben l'Oncle Soul, maar een mix van nummers die aan James Brown maar ook aan Chuck Berry doen denken. Groningen krijgt even muziekles terwijl de zon onder gaat.

We gaan naar voren om lekker dicht bij het optreden van The Blood Red Shoes te staan. Deze band heeft al een paar legendarische optredens in Groningen achter de rug. Daar weet de presentatrice blijkbaar niets van, dus zwamt ze wat over rode schoentjes. We beginnen op 10 meter van het podium, maar al snel staan we op 20 meter. Voor, achter en naast ons ontstaan moshpits waar verbijsterde toeschouwers zien wat de muziek bij sommige jongelui naar boven brengt. De fans van de Jeugd van Tegenwoordig die alvast een plekje vooraan hadden gezocht weten niet wat ze overkomt. The Blood Red Shoes brengen vandaag hun eerste concert in het kader van hun zomerfestivals. De techniek lijkt aan het begin nog niet helemaal goed ingesteld, maar als dat verholpen is, dan gaat het ook helemaal los. Lekkere ruige klanken en dat alleen met 1 gitaar en drums. 2 juni weer op Dauwpop. We sluiten af met Color Fade. Terwijl de fans van de Jeugd van Tegenwoordig zich een weg naar voren proberen te forceren, zoeken wij de uitgang op. Muntjes ingeleverd, fiets gevonden en onder de eerste tonen van de Jeugd verlaten we tevreden het park. Onderweg naar huis komen SMS-jes en Whats-appjes van de hele dag nog eens binnen. Volgend jaar weer en dan de walkie-talkies mee.