Hurts 2 maart 2011 Oosterpoort

Met Eduard, Rob, Maaike en Ireen naar Hurts in de Oosterpoort. Vorig jaar gezien tijdens Live at Leeds en toen al geconstateerd dat ze wel eens groot zouden kunnen worden. Dat is ondertussen gebeurd, Terwijl voor de zomer iedereen me nog aankeek met een blik van "waar heeft die man het over", hebben ze ondertussen een aantal bescheiden hitjes gehad en zijn ze geboekt voor een aantal grotere festivals in de zomer.

Pien Feith verzorgt het voorprogramma. Met haar debut CD "Dance on Time" probeert ze de nederlandse dub-step koningin te worden. Wat we zien is een dame die meteen doet denken aan Björk, nog voordat ze haar mond open doet. Introvert staat ze op het podium, met de blik naar de tenen. Contact met het publiek is er amper en de nummers spinnen zich als een onophoudelijke verzameling van hetzelfde uiteen. Een paar nummers springen er uit, maar de rest is echt 13 in een dozijn. Kom Pien, dit kan beter. Doe eens een cursusje "Hoe sta ik op het podium" en probeer wat minder eentonige muziek te maken. 

We spoelen Pien weg met een biertje en wachten op Hurts.

Hurts bestaat eigenlijk uit zanger Theo Hutchcraft en Adam Anderson op de toetsen. Op het podium worden ze begeleid door een band met drum, gitaar, toetsen en viool/backingvocal. Ze grijpen weer terug naar de syntpop van de jaren '80. Het knappe is dat ze toch een eigen sound hebben ontwikkeld en hun nummers lekker snel goed in het gehoor liggen. Dat hadden de heren van Sony vorig jaar blijkbaar al door, want al in het voorjaar 20010 hadden ze daar een contract.

De zaal is redelijk gevuld, doordat de gordijnen aan de zijkant naar beneden zijn gedaan. Met zo'n 900 mensen genieten we een ruim uur van de heren. In de toegift spelen ze "Better than love". Dat lijkt me iets te veel van het goede, maar het was een prima optreden. We scoren de setlist bij de PA en kopen nog wat t-shirts. Tot op Lowlands?