Bevrijdingsfestival 5 mei 2011 Groningen

Met een programma dat volgens VPRO's 3voor12 niet onder doet voor een gemiddelde Lowlands tent gaan we naar het Bevrijdingsfestival in Groningen. Op het Local Heroes podium mag Tamar Lewis het spits afbijten. Op het grote podium staat Moke, dus wie er is, is liefhebber of houdt niet van grote menigtes. Tamar is net bevallen van zoon Jona en staat nu voor het eerst weer op de planken. Eind 2010 stond ze nog in de finale singer/songwriter van de Grote Prijs van Nederland in Paradiso. Vandaag laat ze een aantal bekende nummers horen. Begeleid door Daniel Tanate brengt ze mooie luisterliedjes. Lekker nummers die ook nog blijven hangen. Hopelijk kan ze de draad van vorig jaar oppakken en een groter publiek bereiken. Ze is het waard.

Gauw naar het hoofd podium voor Ben L'Oncle Soul. Tijdens Eurosonic was hij al een grote hit in het Grand Theatre. Benieuwd of hij het publiek op een groter podium en zo vroeg in de middag ook in extase kan brengen. Nou dat lukt moeiteloos. Ben brengt heerlijk Motown muziek en weet het publiek prima te bespelen. De handen worden blauw geslagen in de verschillende ritmes en de keel schor geschreeuwd op bevel van L'Oncle Ben. Ben treedt veel langer op dan gepland, maar je hoort niemand klagen. Hij eindigt met zijn versie van Seven Nation Army van de The White Stripes. Vandaag brengt hij het nummer in een versie a la Sly and the Family Stone. Daardoor wil je spontaan trombone gaan spelen. Geweldig optreden. Dit jaar ook nog op North Sea Jazz.

We gaan even in het gras zitten om van alle vermoeienissen bij te komen. Op de achtergrond speelt Balthazar. Deze Belgische band heeft een paar bescheiden hitjes gehad. De muziek is licht atonaal en niet heel erg aansprekend. België heeft momenteel betere bands. Ondertussen constateren we dat de telefoonnetwerken de vraag niet meer aankunnen. SMS-jes worden niet meer verstuurd, of komen met grote vertraging aan. Bellen wil al haast niet en mobiel internet is ook een ramp.

Op het hoofdpodium staan ondertussen de broers en zussen Gannon en Stodart. The Magic Numbers bestaan al sinds 2002. Hun derde album "The Runaway" van 2010 werd positief ontvangen. Lekkere soft rock met harmonieuze melodieën, bijna lounge-achtige muziek voor het eind van de middag. Enige punt van kritiek is dat het wel een beetje voortkabbelt, zonder tot echte hoogtepunten te komen.

 

Als laatste toegevoegd aan het programma, maar Kate Nash is zeker niet het minste onderdeel van het programma. Helaas is het geluid abominabel slecht afgesteld. Gedurende het concert wordt het wel wat beter, maar optimaal wordt het niet. Nash is een podium persoonlijkheid, die in een speelpakje, met felle lippenstift en een strik in het haar over het hele podium springt. Soms op gitaar en dan weer achter de toetsen brengt ze haar polka-achtige rocknummers. Aan het eind brengt ze de technici tot wanhoop door het publiek in te gaan. Lekker optreden dat het beetje ingedutte publiek weer klaar maakt voor de rest van het programma.

 

We laten het hoofdpodium even voor wat het is en gaan even terug naar het Local Heroes podium.Het fenomeen De Spotrockers staat op het podium. Deze heren timmeren flink aan de weg. Serious Talent en bezig met de Grote Prijs van Nederland. Ze brengen opzwepende muziek die het midden houdt tussen rock en rap. Zonder ze te overschatten heeft het wel wat van Run DMC. Grappige Nederlandse teksten die een glimlach op het gezicht van menige toeschouwer toveren. De teksten lijken pretentieloos, maar hebben bij wat beter luisteren best wel wat diepgang. Heerlijk feestje op het hobbelige grasveld.

We wachten even tot dat Mr. Walllace het podium betreedt. Deze Groningse Ska-band verovert de podia in Noord Nederland. Lekker opzwepende muziek die de beentjes van de vloer brengen. Of het geluid staat niet helemaal goed of de zangeres heeft een wat beperkt stemgeluid. Na een paar nummers gaan we verder. Misschien op 4 juni een nieuwe poging tijdens de Nacht van Kunsten en Wetenschap.

Op het hoofdpodium staat ondertussen Raphael Saadiq. In tegenstelling van wat zijn naam doet vermoeden hebben we hier niet te maken met een exoot uit het Midden-Oosten, maar met een afro-amerikaanse muzikant die al aan de wieg heeft gestaan van het succes van menige muzikant. Josh Stone, Mary J Blidge en Whitney Houston, hij heeft er allemaal mee gewerkt. Zijn eigen band brengt neo-soul. Niet het gladde Motown geluid van Ben l'Oncle Soul, maar een mix van nummers die aan James Brown maar ook aan Chuck Berry doen denken. Groningen krijgt even muziekles terwijl de zon onder gaat.

We gaan naar voren om lekker dicht bij het optreden van The Blood Red Shoes te staan. Deze band heeft al een paar legendarische optredens in Groningen achter de rug. Daar weet de presentatrice blijkbaar niets van, dus zwamt ze wat over rode schoentjes. We beginnen op 10 meter van het podium, maar al snel staan we op 20 meter. Voor, achter en naast ons ontstaan moshpits waar verbijsterde toeschouwers zien wat de muziek bij sommige jongelui naar boven brengt. De fans van de Jeugd van Tegenwoordig die alvast een plekje vooraan hadden gezocht weten niet wat ze overkomt. The Blood Red Shoes brengen vandaag hun eerste concert in het kader van hun zomerfestivals. De techniek lijkt aan het begin nog niet helemaal goed ingesteld, maar als dat verholpen is, dan gaat het ook helemaal los. Lekkere ruige klanken en dat alleen met 1 gitaar en drums. 2 juni weer op Dauwpop. We sluiten af met Color Fade. Terwijl de fans van de Jeugd van Tegenwoordig zich een weg naar voren proberen te forceren, zoeken wij de uitgang op. Muntjes ingeleverd, fiets gevonden en onder de eerste tonen van de Jeugd verlaten we tevreden het park. Onderweg naar huis komen SMS-jes en Whats-appjes van de hele dag nog eens binnen. Volgend jaar weer en dan de walkie-talkies mee.